LUPANG PINANGAKO: SIGAW NG PAG-ASA

Lupang Pinangako: 'Bulag-bulagan' ka ba sa KATOTOHANAN? 

LAPIT mga KAIBIGAN at MAKINIG Kayo...
[video courtesy of YOUTUBE]

"Nagsimulang buuin ang bagong pamahalaan at alinsabay nito'yang pag-asa ng mga magsasaka sa tunay na reporma sa lupa. Noong una'y walang dumadaing dahil nakasanayan na nila ang gawi noong Panahon ng Kastila. Ngunit ng unti-unting nagkamalay sa kanilang mga karapatan, dito nagsimulang umangal. Una'y tinuligsa ang mga mayayamang nagmamay-ari sa lupang sakahan. Anila, dapat lamang na ipagkaloob na ng pamahalaan ang lupang ito sa kanila dahil sila naman daw ang nagpagal at nagpayaman dito. Sagot naman ng mga nag-mamay-ari, ipinamana sa amin ang mga ito at pinaghirapan ng mga nuno namin,bakit kailangan ninyo itong angkinin? Ang sagutang ito ay tumagal, nang tumagal, nang tumagal. Hanggang ngayon, lumipas na ang halos 100 taon, wala pa ring nangyayari.Ito ba'y isang halimbawa ng pagtatanggol ng kanyang ari-ariang ipinamana sa kanya na pinagyaman ng iba't ngayo'y pilit na inaangkin?"  

- 4dagohoyonline

Dumaan na ng maraming mga dekada ng puro PANGAKO at PAG-ASA. Wala ring naaaninag na maganda at mabuting pagbabago ang nagaganap para sa mga lokal na manggagawang Pilipino. Hindi man lang nahihinuha ng awtoridad na kung hindi dahil sa kanila, way wala rin naman mangyayari  sa ating INDUSTRIYA.

________________________________________________________________


May isang artikulong aking nabasa na naglalahad ng katotohanang hindi-maitatanggi na nakakasama ng loob at damdamin ng mga Pilipino. Sa artikulong iyon, may isang magsasakang nagngangalang Franciso Nakpil. Siay'y isa sa mga mahihirap na magsasaka ng Hacienda Luisita na matatagpuan sa Tarlac. Ang Haciendang ito ay pagmamay-ari ng pamilyang Cojuanco. Sa akda, nabanggit na mahigit 45 na taon ang ginugol ni Mang Francisco sa hacienda, sa pag aakalang makakapag-angkin siya ng lupang dapat sana'y mapapasakamay niya dahil narin sa sipag at tiyaga niya sa paghahanapbuhay. Nang maitatag ang CARP at naging bahagi siya ng programa ng SDO, naging "stockholder" siya ng naturang korporasyon.


Nabanggit sa akdang lumipas na ang 15 na taon, si Mang Nakpil ay nakaka tanggap ng P9 lamang bawat araw, isang sakong bigas, P4000 na Loan para sa edukasyon tuwing Hunyo, at tumototal na halos P2000 lamang kada taon. Sa masusing pagsusuri at pagkompyut, siya'y tumatanggap ng P17,760 sa isang taon, o P48.66 araw-araw.  


Matapos ang lahat ng mga pagsusuri at pagbibigay ng kanya-kanyang hinuha at kuro-kuro... ay hindi parin natutugunan ni Mang Francisco ang pangangailangan ng kanyang pamilya sa araw-araw. Hindi niya nagawang yumaman kahit na pa ibigay niya ang buong laksa at oras niya sa paghahanap-buhay sa Hacienda Luisita. Marami na'ng mga taon ang nagdaan. Hanggang ngayon, hindi pa rin lubusang nadidinig ang mga HINAING ng manggagawang Pinoy. 


Sa kasalukuyan... Si Francisco Nakpil ay may 'home lot souvenir' mula sa kinabibilangan niyang 'Hacienda Lusita Inc.' o HLC, nagkaroon ng P20,000 na 'separation pay', at tumatanggap ng halagang P2,600 kada buwan. Pumapatak ng halos P86 lang perang nakalaan para sa kanyang pamilya sa bawat araw na dumadaan... HINDI BA'T HINDI ITO MAKATARUNGAN? Nasaan na ang mga PANGAKONG pamamahagi ng lupa at pagkakaloob ng mga karapat dapat na insentibo para sa mga manggagawang tulad ni Mang Francisco? Dito ko lubos na naunawaang... Hindi sapat  ang mga salita upang mapunan ang kumakalam na sikmura ng bawat isa. Hindi solusyon ang mga programang hindi rin naman maproproteksyunan ang kalagayan at kahalagahan ng trabahong naiaambag ng mga manggagawang agrikultural. Hindi mabisang panangga sa patuloy na paghihirap ng mga manggagawa ang puro mababangong salita at pangakong.. sahuli, ay napapako rin. 



Isa lamang si Francisco sa mga manggagawang Pilipino ng Hacienda Luisita noon. Hanggang ngayon, mahirap parin ang kalagayan ng kanilang pamilya. Kulang na kulang ang bawat sentimong kanilang ipinanunustos sa  araw-araw... at alam ko.. alam kong hindi lamang siya ang may ganitong kalagayan.. Na sa bawat kayod ng isang mahirap, amg mayaman at may pagmamay-ari ng lupa ang yumayaman pa. Nakakaawa. Nakakalungkot. Nakaka-'sawing palad' sa pakiramdam. Puno ng hinagpis at panghihinayang.... Ilan lamang ito sa aming mga nadarama ukol sa sinapit ng isang manggagawang may marangal na hanapbuhay, ngunit hindi nakamit ang katarungan.


Sa ating henerasyon ngayon, marami na ang nagkakaisa upang mabigyang   tulong ang iba pang mga maggagawang Pinoy ng ating agrikuktura, at madinig ng pamahalaan ang kanilang mga daing. Kahi papaano, nakakatuwa ring isipin na ang mga may mga busilak na pusong ito ay naggmumula sa malaking bahagdan ng KABATAAN. Dito ko lubusang napagtantong may pag-asa pa ang tulad ni Mang Francisco.... Na marami ang maisasalba mula sa ganitong sitwasyon at kahit papaano'y giginhawa ang buhay sa pagsisikap at pagtyayaga.



... At ito.
ITO ANG PANAGHOY KO.

KARIMLAN sa TANIKALA .. *awakening*
[courtesy of YouTube]
Thank you for Visiting MY BLOG! :) 
#moreToCOME. :))))